Malazgirt Zaferi ile Anadolu’nun kapısı Müslüman Türklere açılmıştır. Açılan bu kapıdan 40 tane akıncı yiğidi ile Sultan Alparslan’ın Akıncı Beyi Efruz Bey doğudan batıya doğru gelmektedir. Yolda yaşlı bir anaya rastlarlar. Yaşlı anaya hürmeten Efruz Bey elini kaldırır, akıncı grubunu durdurur. Yaşlı ana kendisine yol veren bu gencin hürmetkâr davranışına cevaben:
Ana: Geç yavrum, yol yiğidindir.
Efruz Bey: Geçin anam, yol büyüğündür.
Ana: (yaşlı ana elindeki bakracı uzatır) Evladım, iç! Belli ki sıcaktan dudakların kavrulmuş, hararetin dinsin.
Efruz Bey: Sağol anam, benim yanımda arkadaşlarım çok, senin bakracın küçük, bize yetmez.
Ana: İç oğlum, seni düşünen Allah elbette arkadaşlarını da düşünmüştür (diye birkaç kez ısrar eder)
Efruz Bey: Hak Bismillah (der ve sütten içer akıncı arkadaşlarına da sırayla verir)
En son akıncı da içer, bakraç tekrar Efruz Bey’e gelir. Bir bakar ki bakraç eline ilk aldığında nasıl dolu ise aynen öyle dolu. İlahi bir bereketle içtikçe yenileniyor. Akıncı yiğitlerinin tamamı doyasıya içtikten sonra bakracı eline alan yaşlı ana, kenara çekilip:
Ana: İçin yiğitlerim!
Akıncı 1: Ana doydum!
Ana: İçin yiğitlerim!
Akıncı 2: Ana kandım!
Ana: İçin! Doyasıya için, yiğitlerim!
Efruz Bey dahil tüm akıncılar hep birlikte: ANA DOLU, ANA DOLU!
O gün bugün bu toprakların adı Anadolu olarak kalır.